Styrkir á styrki ofan.

Margir eru argir út í Þráinn Bertelsson, vegna þess að hann ætlar sér að þiggja ölmusu frá Ríkinu á sama tíma og hann er á þingfarakaupi. Ölmusan eða heiðurslaun listamanna eins og þetta heitir á fínna máli er um 200.000 kr á mánuði, og þingfarakaupið er um 550.000 kr á mánuði þannig að kallinn er kominn með allavega 750.000 kr á mánuði. En Það kemur manni ekkert á óvart að Þráinn vilji alls ekki hafna Ölmusunni, því hann er ekkert annað er Framsóknarmaður inn við beinið.(Úbbs)

En það eru fleiri en Þráinn sem eru á tvöföldum launum á þingi. Til að mynda er Kristján Þór Júlíusson í bæjarstjórn Akureyrar og ég held að hann sé Forseti bæjarstjórnar, og sem slíkur fær hann 206.946 kr á mánuði frá Akureyrarbæ. Og eins Birkir Jón Jónsson hann sinnir sveitastjórnarmálum í Fjallabyggð. Mér finnst þetta svo mikil skömm. Kristján Þór lítur á starf Alþingismans sem auka djobb, þetta er svo mikil vanvirðing við kjósendur, enda ekki furða að margir strikuðu yfir nafnið hans á Laugardaginn var. Mér finnst að þeir sem eru kosnir á þing eigi að sinni því starfi eingöngu og láta önnur störf á hilluna á meðan.

Á laugardaginn voru sex sveitastjórnarmenn kosnir á þing, það verður fróðlegt að sjá hvað þeir gera í framhaldinu af því, ætla þeir verði á tvöföldum launum ?

1. Svandís Svavarsdóttir oddviti Vinstri Grænna í Borgarstjórn
2. Ásbjörn Óttarsson í bæjarstjórn Snæfellsbæjar fyrir Sjálfstæðisflokkinn
3. Unnur Brá Konráðsdóttir sveitarstjóri í Rangárþingi eystra fyrir Sjálfstæðisflokkinn
4. Oddný G Harðardóttir er bæjarstýra í Garði fyrir Samfylkinguna
5. Jónína Rós Guðmundsdóttir formaður bæjarráðs Fljótdalshéraðs fyrir Samfylkinguna
6. Gunnar Bragi Sveinsson Í sveitastjórn sveitafélagsins Skagafirði fyrir Framsóknarflokkinn.

 

Annars afgreiddi Steinn Steinarr þetta svona í öðru af tveimur kvæðum hans um skáldastyrki:

AÐ FENGNUM SKÁLDALAUNUM

Svo oft hef ég grátið og harmað mitt hlutskipti í leynum
og horft inn í framtíð, sem beið mín þögul og myrk.
Þetta fallega kvæði er ort í þeim tilgangi einum
að óska mér sjálfum til lukku með skáldastyrk.

Hér áður fyrr. Það er satt, ég var troðinn í svaðið.
Hvar sáuð þið mannkynið komast á lægra stig?
Ég var soltinn og klæðlaus og orti í Alþýðublaðið,
og allur heimurinn fyrirleit blaðið og mig.

Ég var úrkastsins táknræna mynd, ég var mannfélagssorinn,
og mér var hvarvetna synjandi vísað á braut,
en þrjóskan, sem lágvöxnum manni í blóðið er borin,
kom bágindum mínum til hjálpar, ef allt um þraut.

Í kulda og myrkri ég kvað og ég baðst ekki vægðar,
og kvæðið var gjöf mín til lífsins, sem vera ber.
Ég veit hún er lítil, og þó var hún aldrei til þægðar
þeim, sem með völdin fóru á landi hér.

En eitthvað er breytt, og annaðhvort ég eða þjóðin
er ekki jafn trúföst sem fyrr við sín markmið og heit,
því nú hefur íslenska valdstjórnin launað mér ljóðin
eins og laglega hagorðum framsóknarbónda í sveit.

Samt þakka ég auðmjúkur þetta, sem ég hefi fengið,
en þrálát og áleitin spurning um sál mína fer:
Er stríðinu lokið? Er loksins til þurrðar gengið
það litla af ærlegri hugsun, sem fannst hjá mér?

Því einnig ég man þann lærdóm, sem lífið mér kenndi,
hve lágt eða hátt sem veröldin ætlar mér sess:
Þau bláköldu sannindi, að allt, sem innt er af hendi,
í öfugu hlutfalli borgast við gildi þess.